De vraag spookt me soms weleens,
een keertje door mijn hoofd.
Alsof elk onheil,
voorgoed lijkt uitgedoofd.
Zijn de magere jaren,
voor eeuwig en altijd voorbij?
Kreeg ik mijn deel reeds,
van pech, jaloezie, razernij?
Dagelijks straalt de levensvreugde,
zomaar van me af.
Ik geniet van die kleine dingen,
een vroege vogel, ik lach!
Maar heel af en toe,
zit die vraag weer in mijn kop.
Houdt DIT,
ooit weer op?