al onze nachtelijke uitspattingen
we kwamen de kroeg uit en bleven zingen
al onze etentjes zo hier en daar
we gingen pas weer naar binnen als we daar waren klaar
al onze serieuze gesprekken over van alles en nog wat
blij, omdat hij naast mij en ik naast hem zat
wij hadden geen gewone vriendschap zeiden we beiden
het doet ons zoveel meer dan alleen maar verblijden
ik vertrouwde hem 100% en meer
ook al deed ie iets fout, maar ik geloofde in hem keer op keer
even ging het wat minder met mij
ik laat je niet in de steek, zei hij
doe maar wel even, want ik heb veel pijn
meissie,om voor jou te zorgen vind ik alleen maar fijn....
ik leunde en bouwde op hem
totdat ik hoorde........die veranderde stem...
het voelde als geestelijke verkrachting
als iemand op die manier bij je naar binnen ging