M.S
M.S
Ze heeft het negen jaren lang
adl kan ze niet meer uitvoeren
ze is verward en o zo bang
en af en toe over haar toeren.
De revalidatieafdeling in het verpleeghuis
zal ze even moeten verblijven
maar het is niet echt haar eigen thuis
dan merkt ze aan de lijve.
Haar vriendin kan het niet meer aan
en dat baart haar veel zorgen
ze wil er zo graag tegenaan
maar weet ,er is geen morgen.
De verzorgende luistert goed naar haar
en staat haar bij met raad en daad
maar steeds is toch die ziekte daar
ze weten even echt geen raad
Ze heeft veel pijn en wil eruit
ze troosten en huilen samen
beslissen dan toch tot besluit
ze moeten een plannetje beramen.
Met een verzorgende bij haar huis
zullen we haar gaan verzorgen
gewoon fijn bij haar eigen thuis
geen zorgen over morgen.
Reacties op dit gedicht
| lommert: | Zondag, oktober 22, 2006 21:20 |
| het thuisgevoel is altijd het beste...graag gelezen dit toch wel droevig gedicht xxliefs willem |
|
| Fancy Nancy: | Zondag, oktober 22, 2006 21:05 |
| wauw... echt heel mooi!! weet er niet veel op te zeggen.... het heeft mijn hart geraakt.... | |
| hiljaa: | Zondag, oktober 22, 2006 20:57 |
| goed dat ze nog thuis kan blijven dat geeft voor haar een versterkend gevoel! ik heb iemand bij mij in het bejaardethehuis 58 jaar met die ziekte en dit is niet makkelijk daar al de andere mensen een stuk ouder zijn sterk verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||